NPK

Od kilku dni obserwuje wyraźny już przelot ptaków, niektóre pojawiają się u nas tylko na przelocie, inne zostają u nas na okres lęgów a jeszcze inny odlatują od nas po spędzonej u nas zimie. Na zbiorniku Sulejowski również widać wyraźne poruszenie wśród ptaków.

Szymon Kielan

Czytaj więcej...

Podczas kontroli pomnikowych drzew w Spalskim Parku Krajobrazowym i jego okolic dokonano pomiarów kilku wyjątkowo okazałych drzew.

Szymon Kielan

Czytaj więcej...

W ramach ogólnopolskiej akcji "Ptakoliczenia" odbyły się wycieczka na terenie siedziby Odziały Terenowego Nadpilicznych Parków Krajobrazowych w Moszczenicy.

Szymon Kielan

Czytaj więcej...

27 stycznia 2018 roku już po raz XXI Oddział PTTK w Żarnowie wraz z  Urzędem Gminy Aleksandrów oraz Szkołą Podstawową im. T. Kościuszki w Aleksandrowie zorganizowali w 155 letnią rocznicę  Rajd  Szlakiem Powstania Styczniowego.

Maciej Sobański

Czytaj więcej...

12 stycznia w siedzibie Oddziału Terenowego Nadpilicznych Parków Krajobrazowych  w Moszczenicy odbył się etap Parkowy XVII edycji konkursu „Poznajemy Parki Krajobrazowe Polski”. Udział w konkursie wzięły cztery czteroosobowe drużyny  z gimnazjów z terenu Sulejowskiego Parku Krajobrazowego. Test składał się z 25 pytań , z czego 15 dotyczyły wiedzy z zakresu biologii i geografii, natomiast w ostatnich 10 można było wykazać się wiedzą na temat Sulejowskiego Parku Krajobrazowego.

Maciej Sobański

Czytaj więcej...

12 grudnia w sali audiowizualnej Szkoły Podstawowej w Przedborzu odbył się III etap XVII edycji ogólnopolskiego konkursu "Poznajemy Parki Krajobrazowe Polski". W finale parkowym udział wzięły gimnazja z Przedborza, Oleszna i Krasocina. Zwyciężyła drużyna z Publicznego Gimnazjum w Krasocinie w składzie: Weronika Stablewska, Jakub Pasiński, Leonard Pełka i Adrian Marcinkowski pod opieką Pani Iwony Duszy. Najlepiej napisana praca należała do Jakuba Pasińskiego. Wszystkim uczestnikom konkursu i ich opiekunom dziękujemy za wkład pracy włożony w przygotowania do konkursu. Szczególne podziękowanie kierujemy do dyrekcji i pracowników Szkoły Podstawowej w Przedborzu za pomoc w organizacji konkursu oraz wspaniałą gościnę.

Dariusz Sommerfeld

W dniu 12 stycznia 2018 roku odbył się etap „parkowy” XVII edycji konkursu Poznajemy Parki Krajobrazowe Polski, który wyłonił drużynę reprezentującą w kolejnym etapie Spalski Park Krajobrazowy. Rywalizacja odbyła się, wzorem lat ubiegłych w gościnnych murach Szkoły Podstawowej nr 10 im. Tomaszowskich Olimpijczyków w Tomaszowie Mazowieckim.

Dariusz Bień

Czytaj więcej...

W okresie od listopada do marca możemy spotkać owocniki grzyba płomiennicy zimowej (Flammulina velutipes). Pojawiają się zwykle w grupach, często owocniki zachodzą na siebie dachówkowato, rosnąc w kłębkach na powalonych pniach i pniakach drzew, gałęziach a czasem tez na żywych drzewach, głównie wierzb, olsz, topoli, wiązów, rzadziej buka, bardzo rzadko świerku. Przeważnie można je spotkać w lasach liściastych i mieszanych, parkach, często w pobliżu zbiorników wodnych. Płomiennica zimowa swoja nazwę zawdzięcza kolorowi bo jest zazwyczaj pomarańczowoczerwona wiec kępki jej owocników zdaja się być płomykami ognia wystającymi z nagich kawałków drewna bądź zeschłych liści. Drugi człon nazwy mówi o tym kiedy płomiennice możemy spotkać. Inne nazwy zwyczajowe - opieńka aksamitnotrzonowa, kółkorodek aksamitnotrzonowy, monetka aksamitna, zimówka aksamitna, listopadówka, zimówka, zimówka czarnotrzonowa.

Maciej Sobański

Czytaj więcej...

1. Niebieski szlak turystyczny - Szlak Rzeki Pilicy
   Łączna długość szlaku wynosi 121 km. Rozpoczyna się on w Piotrkowie Trybunalskim, kończy w Krzętowie i przebiega przez następujące miejscowości: Barkowice Mokre, Bronisławów, Swolszewice Duże, Smardzewice, Karolinów, Sulejów, Przedbórz. Długość szlaku w granicy gminy Wolbórz wynosi 8,8km. Z Barkowic Mokrych szlak prowadzi ścieżkami leśnymi południowo-wschodnią granicą Rezerwatu "Lubiaszów", przecina granicę gminy i kieruje się w stronę Bronisławowa. Biegnie obok Ośrodka Wypoczynkowego "Wodnik", a następnie dalej w kierunku północnym do drogi asfaltowej. Tam skręca na północny-wschód i drogą biegnie przez Swolszewice Duże i niecały kilometr przed skrzyżowaniem prowadzi w stronę Zalewu Sulejowskiego już poza granicami gminy Wolbórz.
2. Zielony szlak turystyczny - Szlak Rekreacyjny
   Jest to szlak krótki o łącznej długości 22 km z czego 7,7 km przebiega przez tereny gminy Wolbórz. Rozpoczyna się w Piotrkowie Trybunalskim, następnie biegnie przez Koło i obok leśniczówki skręca do lasu w Polichnie i pokrywa się z granicą gminy Wolbórz, która w miejscu tym początkowo prowadzi duktem, a później drogą. Szlak zielony przebiega dalej drogą aż do trasy NR 8. Koło Muzeum Czynu Partyzanckiego i pomnika Czynu Zbrojnego w Polichnie skręca w kierunku południowo-zachodnim i przez 0,5km biegnie trasą szybkiego ruchu po czym skręca na północ i przebiega przez wieś Proszenie, która była służebną miejscowością dla letniej rezydencji biskupów kujawskich. Poza granicami gminy Wolbórz szlak biegnie przez Gazomkę, aby następnie przeciąć fragment gminy przez 1,75 km kierując się przez las na północny-zachód od Rezerwatu "Dęby w Meszczach". Szlak zielony kończy się w Jarostach koło Piotrkowa Trybunalskiego.
3. 
   
   Czerwony pieszy szlak turystyczny - Szlak Partyzancki
   Cały szlak ma 201 km długości i biegnie z Radomska przez Przedbórz, Sulejów, Polichno, Tomaszów Mazowiecki, Inowłódz do Brudzewic. Na obszarze gminy znajduje się 16,35 km szlaku czerwonego. Za rezerwatem Meszcze szlak prowadzi granicą gminy Wolbórz i sołectwa Polichno leśną dróżką, po około 1,5 km szlak skręca na północny - wschód w stronę Żarnowicy Dużej, za drogą szlak dobiega go granicy Sulejowskiego Parku Krajobrazowego a następnie odbija na południowy-wschód w dukt leśny. Po niecałych 2km należy kierować się znów w kierunku północno - wschodnim, po czym szlak biegnie granicą Sulejowskiego Parku Krajobrazowego do Golesz Dużych, gdzie ulicą kieruje się w stronę Swolszewic Dużych. Za Leonowem skręca w kierunku północnym w leśną ścieżkę i po około 4km dociera do granicy gminy Wolbórz.
4. 
   Czerwony szlak dla turystów zmotoryzowanych
   Na obszarze gminy jego długość wynosi 11 km. Przebiega on drogami asfaltowymi, a w granicach gminy turyści wjadą do niego drogą z Koła. Szlak prowadzi przez Golesze Małe, Golesze Duże, Młoszów, w którym droga skręca na wschód w kierunku granicy gminy a następnie do Tomaszowa Mazowieckiego.
5. 
   
   Niebieski szlak kajakowy - Szlak Wodny Pilicy
   Szlak ten ciągnie się prawie na całej długości rzeki od miejscowości Zarzecze przez Zbiornik Sulejowski do ujścia Pilicy do Wisły. Jego długość jest równa 228 km. Według klasyfikacji międzynarodowej na Zbiorniku Sulejowskim posiada on stopień trudności CL I(przejazd łatwy)

SZLAKI KULTUROWE

Szlak romański to trasa turystyczna o charakterze kulturowo-oświatowym przebiegająca przez Europę, w tym także przez Polskę. Łączy obiekty usytuowane na terenie całego kraju, obejmując swoim zasięgiem najważniejsze miejsca związane z czasami monarchii piastowskiej, w tym obiekty reprezentujące w całości lub fragmentarycznie architekturę romańską. Obiekty usytuowane na szlaku powstały w okresie od X do XIII w. i są najcenniejszymi zabytkami w Polsce. Szlak Romański w Polsce został podzielony na regionalne odcinki, na których tworzone są trasy samochodowe, rowerowe i piesze. Szlak Romański posiada oznakowanie w postaci brązowo-białych tablic informacyjnych. Na terenie województwa łódzkiego na szlaku znajduje się siedem obiektów, w tym opactwo Cystersów z kościołem NMP i św. Tomasza Kantauryjskiego w Sulejowie-Podklasztorzu.

Szlak cysterski ma charakter europejski - łączy ok. 800 obiektów związanych z historią zakonu m.in. od Portugalii, przez Hiszpanię, Francję, Włochy, Niemcy, po Polskę. Na terenie naszego kraju wyróżnia się tzw. pętlę wielkopolsko-pomorską (m.in. opactwa w Pelplinie, Oliwie, Kołbaczu, Gościkowie-Paradyżu, Lądzie i Wągrowcu), śląską (m.in. Krzeszów, Lubiąż, Henryków, Trzebnica) i małopolską (m.in. Jędrzejów, Wąchock, Koprzywnica, Mogiła, Szczyrzyc). Na terenie województwa łódzkiego na szlaku (pętla małopolska) znajduje się tylko jeden obiekt - opactwo Cystersów w Sulejowie-Podklasztorzu.

ZPKWŁ

Umocnienia na Linii Pilicy – Piliza Stellung powstały latem 1944 (lipiec) r. w celu obrony przed nacierającą Armią Czerwoną, która doszła do rzeki San i zaczęła forsować Wisłę. Umocnienia na Linii Pilicy rozbudowane były do pięciu kilometrów w głąb i składały się z dwóch pozycji, rozbudowanych w 2 do 3 transzei przeciwczołgowych połączonych rowem dobiegowym. Pierwszą pozycję, tuż za rzeką, osłaniały zapory z drutu kolczastego oraz liczne pola minowe zakładane głównie w okolicach tzw. ślepych mostów np. na Murowańcu oraz Podklasztorzu. Ślepe mosty czyli wzmocnione faszyną i kamieniami brody na rzece Pilicy m.in. w okolicach Zarzęcina. Mosty na rzekach Luciąży i Pilicy również były zaminowane. Zbudowano także betonowe bunkry, schrony i magazyny drewniano-ziemne. Przedpola obrony czyszczono z drzew i zarośli. Przy budowie umocnień brały udział dowództwa fortyfikacyjno-budowlane Wermachtu oraz grupy operacyjnej Organizacji Todt. Kierownictwo nad budową umocnień na środkowym odcinku frontu z rozkazu Hitlera objął osobiście Himmler. W budowie umocnień brały udział bataliony robocze armii hitlerowskiej i formacje wschodnie, podstawową siłą roboczą stanowiła jednak masowo spędzana ludność polska. Do pracy przy fortyfikacjach Piliza Stellung - a2 skierowano bardzo dużą liczbę osób w wieku od 14 do 65 lat. Osoby zatrudnione przy kopaniu rowów przeciwczołgowych i okopów zbierały się codziennie w wyznaczonych miejscach i były doprowadzane lub dowożone na miejsce pracy. Do pracy wykorzystywano również ludność z dalszych miejscowości, skoszarowaną na potrzeby budowy w obozach pracy, a także ludzie zatrzymani w łapankach oraz jeńcy wojenni. Takie obozy pracy istniały m.in. w Lubiaszowie, Sulejowie, Barkowicach, Białej, Kurnędzu, Krzewinach, Stobnicy i Ręcznie. Przetrzymywani w obozach dostawali do picia czarną kawę, na posiłek składały się zupa z brukwi lub buraków, kawałek chleba i kostka marmolady oraz ćwiartka wódki raz na 10 dni, pracownicy dostawali również papierosy. Robotnicy pracowali w grupach 20-osobowych – mężczyźni kopali rowy, a kobiety rozplantowały ziemię. Dzienna norma przewidywała wykonanie dziesięciometrowego odcinka dla 3 grup. Prace nad budową umocnień trwały do 15 stycznia 1945 roku, do chwili przełamania Pilicy przez Armię Czerwoną. Łącznie na terenie Sulejowskiego Parku powstał rów przeciwczołgowy o długości ponad 50 km.

Większość obiektów murowanych Piliza Stellung a2 istnieje do dnia dzisiejszego i można je bez problemu zwiedzać. W Sulejowskim Parku Krajobrazowym występuje kilka typów tych budowli.

Ringstand 58 c (Bauform 201, Regelbau 58c) Tobruk – niemiecki typ małego schronu bojowego wykonanego z żelbetu, przystosowanego do prowadzenia ognia okrężnego. Konstrukcja schronu oparta była na projekcie włoskiego schronu wykorzystywanego podczas walk o Tobruk w Afryce Północnej, stąd potoczna nazwa. Schrony Ringstand 58c były powszechnie stosowane przez Niemców, pierwsze z nich zbudowano na Wale Atlantyckim w 1942 roku. Schron wkopany był w ziemię i ponad jej poziom wystawał jedynie strop przedziału bojowego z otworem do prowadzenia ognia okrężnego z poziomu ziemi. Uzbrojenie stanowił 1 karabin maszynowy MG 34 lub MG 42, czasami schron służył jako punkt obserwacyjny i wyposażony był w nożycowa lornetkę, niekiedy bardzo rzadko uzbrojenie stanowił pancerfaust. Zaletą schronu były małe rozmiary, znacznie utrudniające jego wykrycie i zniszczenie. Także niskie koszty budowy i prosta konstrukcja w porównaniu do tradycyjnych schronów sprzyjały powszechnemu ich stosowaniu jako elementów fortyfikacji polowych i uzupełnienie fortyfikacji stałych. Budowa takiego obiektu trwała około 25 dni.

Ringstand 67 – (Bauform 238) Konstrukcja schronu zbliżona była do Ringstanda 58c i różniła się powiększonymi wymiarami przy zachowaniu 40 cm grubości ścian oraz przede wszystkim uzbrojenie które stanowiła wieża czołgu PzKpfw II z działem kal. 37 mm.

Kochbunkier -mały schron jednoosobowy – znany jako garnek Kocha. Produkowany w fabrykach jako prefabrykat i przywożony gotowy na miejsce posadowienia. Schron dawał podstawowe schronienie przed ogniem wroga. Kochbunker był obsypany ziemia, aż po otwory strzelnicze i spokojnie opierał się odłamkom, był trudny do zlokalizowania i co najważniejsze tani w produkcji.

ZPKWŁ